Rozmowy między nową administracją USA a Moskwą są sygnałem alarmowym dla Europy. Nie wiadomo, kto zasiadł do stołu w Rijadzie: wrogowie, partnerzy czy sojusznicy. USA rezygnuje z bycia jednym z filarów Zachodu i jego wartości. W to miejsce wchodzi polityka opartą wyłącznie o mocarstwowe interesy. Nie ma tu sensu powtarzać szokujących wypowiedzi Trumpa, Vance’a, Muska czy innych członków amerykańskiej administracji.

Z punktu widzenia UE poważnym zagrożeniem jest fakt, że zarówno Moskwa jak i obecna administracja USA jest zainteresowana osłabieniem i zmarginalizowaniem UE. Trzeba pamiętać, że wojna w 2014 roku zaczęła się od Majdanu, czyli wielkiego europejskiego marzenia. Integracja Ukrainy z UE oznaczałaby w dłuższej perspektywie powstanie wielkiej potęgi. Powstaniem takiej siły – mocnej i zintegrowanej – nie są zainteresowane obecne Stany Zjednoczone i Moskwa. To bardzo niebezpieczna wspólnota interesu.

W egzystencjalnym interesie Polski jest silna Unia, wzmocniona Ukrainą. Konferencja Ambasadorów, Polska organizacja łącząca byłych polskich ambasadorów sformułowała plan wzmocnienia wojskowej integracji Europy jako Unii Obronnej. Integracja Europy i świadomość wspólnoty interesów jest teraz najważniejszym zadaniem Polski i polskiej racji stanu. Nie wolno dopuścić do rozgrywania przez USA i Moskwę poszczególnych państw europejskich przeciwko sobie.

Przychodzi też czas opowiedzenia się. Takie państwa jak Węgry i Słowacja będą musiały się określić. Obecny rozkrok jest na dłuższą metę nie do utrzymania. Musimy także wspierać Ukrainę i przeciwdziałać rodzącemu się w niej poczuciu osamotnienia.

Demokracja znalazła się w niebywałym kryzysie. Jej procedury przestały być odporne na manipulacje i zewnętrzne akty nowego rodzaju agresji. Nacisk USA i Moskwy na konieczność zorganizowania wyborów w Ukrainie wcale nie służy demokracji. Zabezpieczenie prawidłowości procesu wyborczego w Ukrainie jest teraz praktycznie niemożliwe. Tworzą się w ten sposób ryzyka o niekontrolowalnym potencjale, czego doświadczyliśmy w Rumunii i będziemy jeszcze doświadczać w poszczególnych unijnych państwach, w tym w Polsce. W Ukrainie niebezpieczeństwo zewnętrznego wpływu na wybory jest ogromne. To pole, na którym Moskwa ma ogromną przewagę.

Czekają nas trudne czasy. Odpowiedzią jest chuchanie i dmuchanie na Unię Europejską. Tylko mocna (także militarnie) Unia i jasny proces sprawnej integracji Ukrainy z UE dają nadzieję przyszłego bezpieczeństwa. Budując potężną Unię Europejską tworzymy realną gwarancję bezpieczeństwa na nowe czasy. Należy ściśle współpracować z Wielką Brytanią i Kanadą budując autonomiczne struktury bezpieczeństwa. USA pozostanie ważnym filarem Zachodu. Niemniej widać wyraźnie, że architektura bezpieczeństwa nie może spoczywać jedynie na USA. Do tego także dąży USA. Tu akurat mamy wspólnotę interesów. Ale musimy być samodzielnie dostatecznie silni jako Europa aby nikt nie mógł nas rozgrywać. Trzeba pamiętać, że gdyby Ukraina przegrała, Europa z tego się nie podniesie. Bądźmy tego świadomi.

Nie wiemy jeszcze, jakie kształty miałaby teraz przyjąć deregulacja. Na razie ojciec chrzestny chwali się, że u niego w firmie nie ma związków zawodowych, a żaden kurier nie pracuje na etacie. Ameryka. A przynajmniej Amazon. A propos, swego czasu BBC twierdziła, że warunki pracy w magazynach Amazona przypominają obozy pracy przymusowej.

W Misiu Stanisława Barei najlepszym imieniem dla dziewczynki była Tradycja. Ta kultowa już fraza z filmu stała się przedmiotem wielu okazjonalnych wariacji i parafraz. Żyje życiem memicznym i będzie nim żyła aż do końca Internetu. Chciałbym dołączyć do grona parafrazujących i zaproponować niezwykle aktualne imię: Deregulacja. Brzmi dostojnie, wiele obiecuje. Jest na wielu ustach, znacznie częściej niż inne słowa, takie jak ojczyzna, rozsądek, sprawiedliwość czy dobrobyt. Wiem, że Rozsądek i Dobrobyt w języku polskim byłyby akurat imionami męskimi, no ale też coraz trudniej przypisać je konkretnym mężczyznom.

Wróćmy jednak do dziewczynek, czy raczej do kobiet, bo Deregulacja to zdecydowanie nie jest mała dziewczynka, mimo że zapewne z zapałkami albo nawet z napalmem. Imię to przyszło do Europy znad Zatoki Amerykańskiej, choć znane było nie od wczoraj. Po prostu wraca na nie moda.

Nie pamiętamy – być może nie chcemy pamiętać – że pierwszym polskim ojcem Deregulacji był Jarosław Gowin jako minister w rządzie Donalda T. Oczywiście Tjak Tuska, a nie T jak Trumpa. Minister deregulował zawody, wychodząc z założenia, że wszystkiego można się nauczyć, a rynek, czyli klienci, zweryfikują to, czego zawodowiec sam się nauczył. Czego Gowin nie zdążył zderegulować jako minister w rządzie PO, to starał się dokończyć w rządzie Zjednoczonej Prawicy. Tam przygotował ustawę o szkolnictwie wyższym, która zderegulowała uprawnienia senatów uczelnianych kosztem uprawnień rektora oraz tworu w postaci rady uczelni. Był to mały krok w kierunku prywatyzacji uczelni publicznych. Skorzystał na tym rektor Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, który chyba najlepiej odczytał intencje ustawodawcy. Reszta rektorów publicznych została nieco w tyle. Rozwinęły się za to uczelnie prywatne oparte na „humanistycznym” czy może „humanitarnym”, ale merkantylnym podejściu do studentów.

Nie udało się – niektórzy powiedzą, że na szczęście – uregulować statusu psychologa i psychoterapeuty, w związku z czym łatwiej na „psychoterapię” się dostać, ale trudniej z niej wyjść. Za to naczelny deregulator wyszedł z rządu Morawieckiego prosto na terapię.

Aktualnym ojcem chrzestnym polskiej Deregulacji został ojciec paczkomatów. Co ciekawe, narzeka on na konkurencję na tym rynku i dlatego chciałby opatentować i zastrzec sam termin paczkomat. A mógł przecież adoptować.

Nie wiemy jeszcze, jakie kształty miałaby teraz przyjąć deregulacja. Na razie ojciec chrzestny chwali się, że u niego w firmie nie ma związków zawodowych, a żaden kurier nie pracuje na etacie. Ameryka. A przynajmniej Amazon. A propos, swego czasu BBC twierdziła, że warunki pracy w magazynach Amazona przypominają obozy pracy przymusowej. W odpowiedzi Amazon przytoczył opinie ekspertów, że warunki pracy są odpowiednie, a bezpieczeństwo pracowników jest dla firmy najważniejsze. Oczywiście w firmie nie ma związków zawodowych. Gdyby Wiesław Kielar dożył tych czasów, potwierdziłby, że nie takie rzeczy da się przeżyć.

Stany Zjednoczone są liderem deregulacji od czasów Ronalda Reagana. Nie jest to oczywiście deregulacja ciągła, bo zdarzają się administracje jak ta Obamy czy nawet Bidena, które płyną trochę pod prąd.

Europa – Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Włochy – też przeszła swoje deregulacje. Jakoś nie widać sukcesów. Wielka Brytania jest w największym kryzysie od czasów II wojny. I nie jest to efekt brexitu, bo brexit był efektem i zarazem największym sukcesem deregulacji. Ziszczonym marzeniem Żelaznej Damy.

Na co zmienić deregulację, o ile to jeszcze jest możliwe? A wydaje się możliwe, bo taka próba została podjęta w Wielkiej Brytanii. Keir Starmer, premier, jak mówią Brytyjczycy, o charyzmie dorsza z frytkami, zaproponował wielki plan inwestycji publicznych, budowę co najmniej 10 tysięcy domów wraz z niezbędną infrastrukturą komunalną. Docelowo do 2030 roku ma powstać 1,5 miliona mieszkań. Po prostu nowy plan pięcioletni. Brytania kontynuuje też budowę elektrowni jądrowych. Aktualnie budowane są dwie, a co pięć lat ma startować budowa kolejnej. Osobiście kibicuję Starmerowi, choć jest nudny jak pudding i ma za uszami brzydkie knucie w celu pozbycia się z partii swojego poprzednika. Mozolnie, nudnie i bez charyzmy Starmer próbuje uczynić Brytanię może nie wielką, ale zdatną do życia dla Brytyjczyków. Na kontynencie nikt dotąd nie myśli iść w jego ślady. Raczej jak zaklęcie przywołuje się imię św. Deregulacji i przymierza się bejsbolówki z napisem Great Again i metką Made in China.

W naszym systemie władzy prezydent ma spore kompetencje, by szkodzić, za to niewielkie – poza inicjatywą ustawodawczą – by pomagać. Może więc należy przy wyborze prezydenta stosować kryterium szkodliwości społecznej? Im mniej szkodzi, tym lepiej? W sumie to użyteczne kryterium, tym bardziej że w wielu wypadkach szkodliwość społeczna czynów i sprawców jest znaczna.

W styczniu, a więc nie tak dawno i jednocześnie dawno temu, „Gazeta Prawna” opublikowała sondaż na temat naszych lęków u progu 25 roku XXI wieku. Oczywiście, z sondażami jest tak, że jakie pytania, takie odpowiedzi. Jeśli autor ankiety o coś nie zapyta, nikt mu nie odpowie. Sondaż „Gazety Prawnej” mówi więc tyle o ankietowanych, ile również o autorach ankiety.

Czego więc boi się „Gazeta Prawna” na progu tego roku, ostatniego z pierwszego ćwierćwiecza? Boi się wojny, jej eskalacji za naszą wschodnią granicą i wciągnięcia do niej Polski. Co ciekawe, Trump obiecywał zakończyć wojnę pierwszego dnia swojej prezydentury – no, powiedzmy, w pierwszych stu dniach. Akurat 9 lutego minęły niespełna dwadzieścia dni jego rządów, czyli zostało mu jeszcze osiemdziesiąt. Najpierw jednak postanowił pokonać słomki i przywrócić w tej kwestii amerykańską normalność. W USA słomki znów będą kolorowe i plastikowe. Po prostu American dreams…

Rosją Trump zajmie się później. Może jednak powinien odrobinę się pospieszyć, bo obietnica Zełenskiego gwarantująca dostęp do ukraińskich złóż metali rzadkich stanie się nieaktualna, jeśli złoża zostaną zajęte przez Rosjan. Chyba że Trumpowi chodzi właśnie o to, by dostęp negocjować z Rosjanami. O ile o coś mu w ogóle chodzi…

Strach przed eskalacją wojny jest nieomal strachem pierwotnym. Nic dziwnego, że jest silny, mimo że taka eskalacja, jak mniemam, chwilowo nam nie grozi. Ale skoro zewsząd słyszymy o potrzebie zbrojeń, to naturalne, że pojawia się strach. Kosiniak-Kamysz zachowuje się jak dziewiętnastowieczny minister wojny. Domaga się, byśmy więcej broni kupowali w USA – jeszcze więcej. Tak jakby status najlepszego klienta amerykańskich koncernów coś zmieniał w naszej pozycji politycznej. Szczególnie w Europie.

Ankietowani boją się pogorszenia swojej sytuacji finansowej. Stosunkowo najmniej boją się tego zwolennicy rządzących. Cóż, według innych badań grupa ta jest nieco lepiej sytuowana i posiada jakieś oszczędności. Lęk taki zgłasza nieco ponad 20% zwolenników koalicji; pozostali ufają premierowi… zapewne. O swoją sytuację finansową obawia się znacznie więcej, bo ponad 30% zwolenników dzisiejszej opozycji. Za to wśród osób niezaangażowanych politycznie (deklarujących niechęć do głosowania) takie obawy żywi prawie połowa (46%). Może to realiści?

Kolejną obawą dręczącą ankietowanych ( i ankieterów) jest strach przed pogorszeniem się opieki zdrowotnej. To, że wskazuje na nią zaledwie 23% ogółu badanych (21% zwolenników koalicji, 22% opozycji, ale ponad 30% niegłosujących), może świadczyć o braku aktualnej wiedzy o stanie służby zdrowia – albo o ograniczeniach wyobraźni, w której dalsze pogorszenie po prostu się nie mieści. A chciałem tylko przypomnieć, że NFZ nadal nie ma zatwierdzonego planu finansowego na rok 2025 (od lipca 2024) i jego wpływy pomniejszono o około 2 miliardy złotych z tytułu wprowadzonych zmian ustawowych, a skutki proponowanych dodatkowych ulg mogą zmniejszyć jego przychody w 2026 roku o kolejne 6 miliardów. Generalnie, planowany (choć nie zatwierdzony) budżet NFZ na rok bieżący jest większy o 26 miliardów w stosunku do roku poprzedniego, ale i tak brakuje w nim 7 miliardów na przewidziane ustawą podwyżki wynagrodzeń. Obawy wobec działania służby zdrowia wydają się nie tylko bardzo uzasadnione, ale nawet nieco niedoceniane.

Ankieterzy, chyba nawet bardziej niż ankietowani, lękają się wzrostu dezinformacji w sferze publicznej. To istotna obawa dla ponad 30% zwolenników kolacji, ale dla zaledwie 13% zwolenników opozycji i 12% niezdecydowanych/niegłosujących. Mnie też nie przeraża wzrost dezinformacji – może dlatego, że nie bardzo wyobrażam sobie, jak ten wzrost mógłby wyglądać. Od dawna obieg informacji jest niemal kompletnie zapełniony dezinformacją. Łapię się na tym, że oglądając prognozę pogody, odruchowo patrzę za okno i na osobistą stację pogodową. Niestety z weryfikacją całej reszty informacji nie jest tak łatwo. A wiarygodność jest tu znacznie poniżej prognozy pogody. Pamiętam, że kiedyś było zupełnie odwrotnie.

Niejako odpowiedzią na te lęki był sondaż na temat spraw, na których powinien się skupić przyszły prezydent (badanie UCE Research dla Onetu). W kolejności od najczęściej wskazywanych: ochrona przed drożyzną w sklepach (inflacja?), ochrona przed wzrostem cen (też inflacja?), obniżenie cen leków (budżet NFZ), budowa tanich mieszkań pod sprzedaż/wynajem, obniżenie podatków dochodowych. Ostatnie oczekiwanie jest nieco sprzeczne z poprzednimi, no ale to takie polskie wishful thinking. W pierwszej dziesiątce najważniejszych kwestii znalazły się także: poprawa dostępu do lekarzy specjalistów, zmniejszenie ogólnej inflacji oraz skrócenie kolejek do lekarzy.

O ile dobrze pamiętam Konstytucję, żadna z tych spraw nie leży w kompetencjach prezydenta. Co najwyżej prezydent może podpisać stosowną ustawę, o ile wcześniej rząd ją napisze a parlament uchwali. Czyżby obywatele, przynajmniej ci ankietowani, oczekiwali, że prezydent zastąpi rząd? No cóż, szanse są na to małe. W naszym systemie władzy prezydent ma spore kompetencje, by szkodzić, za to niewielkie – poza inicjatywą ustawodawczą – by pomagać. Może więc należy przy wyborze prezydenta stosować kryterium szkodliwości społecznej? Im mniej szkodzi, tym lepiej? W sumie to użyteczne kryterium, tym bardziej że w wielu wypadkach szkodliwość społeczna czynów i sprawców jest znaczna. Z tej okazji ankieterom życzę życzliwych ankietowanych, a ankietowanym mądrych ankieterów.

@Pomoc Pol.social - pytanie j/w . Próbuję namawiać ludzi do używania mobilizona i powtarza się ciągle ta sama uwaga: czemu tam w wyszukiwarce tak mało wyników, nawet jak się wybierze opcje szukania w całej sieci ?
Wg doc'ów ze strony https://docs.joinmobilizon.org/use/administration/federation/ to admin musi dodać ręcznie każdą inna instancję mobilizona a admin dodawanej tez to zatwierdzić. Czy macie gdzieś publicznie dostępną listę tych sfedorwanych instancji z mobilizon.pl ?
#mobilizon #federacja #FediPomoc
@Piotr Sikora @Fundacja Technologie dla Ludzi