Po katastrofalnie szkodliwej, uderzającej w wysiłek zbrojny Ukraińców wypowiedzi premiera Morawieckiego emocje zaczynają opadać. Prezydent Duda udzielił łagodzącego wywiadu telewizji TVN.

PiS zdewastowało w zasadzie wszystkie obszary naszego państwa. W tym totalnym niszczeniu Polski istniała jedna szczelina, przez którą wpadał promyk nadziei. Była nią polityka wobec Ukrainy, a także ostatnie próby naprawienia macierewiczowskiej neutralizacji naszej armii. Obserwujemy właśnie, jak polska polityka wobec Ukrainy obraca się w zgliszcza. W czasie wojny zaczynamy wojnę handlową z Ukraińcami. My im nałożymy embargo na zboże, oni zakażą wwozu naszych jabłek i ogórków.

Polscy politycy prawicy ględzili coś kiedyś o Międzymorzu – o obszarze, na którym Polska mogłaby odgrywać jakąś szczególną rolę. Aby o czymś takim myśleć (pomijając już wątpliwą wartość tych intermaryjnych bajdurzeń), trzeba mieć wizję realizacji długofalowych interesów całej grupy, nawet gdyby doraźnie opłacało się postąpić inaczej. Aby zyskać znaczenie wykraczające poza własną miedzę, trzeba umieć stworzyć podstawy wspólnoty politycznej zgodnej co do zasadniczych kierunków państwa. Trzeba dysponować zarówno siłą militarną, którą można wspierać innych, jak i siłą własnej atrakcyjnej kultury. Trzeba być zdolnym do zaciągania zobowiązań międzynarodowych i do ich respektowania, do sprawnej, kompetentnej i uczciwej dyplomacji. Z tego wszystkiego dzisiejsza Polska nie ma nic, same atrapy.

Jedynym elementem polityki PiS-u, który można by uznać za próbę budowania geopolitycznych fundamentów naszej pozycji w świecie oraz umacniania systemu bezpieczeństwa, była polityka wobec Ukrainy: ogromne wsparcie wysiłku ukraińskiego, ale także wsparcie humanitarne, przyjęcie uchodźców, stworzenie odpowiednich ram prawnych ich pobytu, lobbowanie za sprawą ukraińską na całym świecie, w tym przez aktywne zaangażowanie prezydenta Dudy. Wspierając Ukrainę, prezydent Duda odnajdywał jakąś drogę do historii, inną niż ta znaczona niszczeniem sądów.

To wszystko się załamało, gdy zaistniała sprzeczność interesów. Historia ze zbożem mogła się potoczyć inaczej. PiS jednak, dewastując swoje państwo oraz więzi międzynarodowe, pozbawiło się możliwości działania. Dlatego w przemówieniu prezydenta Zełenskiego podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ padły słowa o przyjaciołach gotujących grunt dla Putina (tak, to było o nas), a spotkanie Dudy z Zełenskim wypadło z kalendarza.

W ten sposób z punktu widzenia geopolityki marnujemy bardzo wiele. W znakomitej rozmowie na kanale Historia realna Piotr Zychowicz i Marek Budzisz pokazują, że ukraińska opcja zachodnia nie jest dana raz na zawsze. W przyszłości mogą (choć to brzmi dziś niewiarygodnie) pojawić się inne opcje, jeśli Zachód (do którego należy nasz kraj wczesnego popołudnia, czyli Polska) Ukrainę zawiedzie. A Ukraina jest fundamentem bezpiecznej przyszłości Europy.

Wojna zbożowo-ogórkowa zakończy się tragiczne dla nas wszystkich. Rzecznik PiS-u, pan Bochenek, zakłada, że rząd PiS-u nie przedłuży wygasających świadczeń socjalnych dla ukraińskich uchodźców, czyli znowu dzielnie się zemści za wszystko na matkach i dzieciach. Minister obrony w kampanii wyborczej ujawnia plany wojskowe (czemu nie przetłumaczono ich od razu na rosyjski? Macierewicz zna przecież odpowiednich tłumaczy, mógłby pomóc Błaszczakowi).

PiS-owcom grzebiącym właśnie przyszłość naszego regionu radziłbym obejrzeć ostatnią scenę filmu „Ogniem i Mieczem”. Narrator objaśnia w niej skutki konfliktu polsko-ukraińskiego. Prognoza ta nie traci nic na aktualności. Ale 15 października możemy w Polsce odwrócić bieg historii.

PS Ambasador ukraiński został wezwany do polskiego MSZ, bo Polska sprzeciwia się wypowiedzi prezydenta Zełenskiego na temat naszej pozornej solidarności i faktycznego działania na rzecz Putina. Jakże pięknie Putin osiąga swoje cele! Nie udało się nas skłócić Wołyniem czy Lwowem, to uda się zbożem. Premier Morawiecki próbuje sprowadzić ten konflikt do zachłanności oligarchów. To zabieg odczłowieczania ukraińskich rolników, abyśmy łatwiej się pogodzili ze zmianą wektorów polityki. Mój opisany dwa felietony temu towarzysz z pociągu nie jest oligarchą, ale ciężko pracującym przedsiębiorcą, którego Morawiecki i jego zleceniodawca Kaczyński wpędzają w bankructwo. Opamiętajmy się. Zamiast wzywać ambasadorów, siądźmy z Unią i Ukrainą do stołu. Nie tańczmy do muzyki, którą nam wszystkim: i Polakom, i Ukraińcom, gra Putin.

PS 2 Morawiecki ostrzegł Ukrainę przed dalszą eskalacją konfliktu. Chce utrzymać władzę za cenę hańby. Władzy nie utrzyma. Hańba pozostanie.

---

Felieton jest wyrazem opinii autora. Nie prezentuje stanowiska ZR Małopolskie.

I kolejny raz chłopcy radarowcy się wykazali: kordon silnych facetów wepchnął do radiowozu kobietę. Jedną kobietę. To nic, że wszyscy dookoła krzyczeli, że pani ma immunitet i zasiada w ławach poselskich. W naszym kraju posłanka to nie poseł, posłanka opozycji to nie człowiek, ale istota drugiej kategorii. Systemowa nienawiść polega właśnie na tym, że deprecjonowaną osobę pozbawia się podstawowych praw. A w Polsce kobiety wielu praw już nie mają. Pytanie, co przyniesie nam przyszłość. Na horyzoncie już majaczy Fundacja Patriarchat.

Dziarska policja, paru na jedną, wciągnęła do radiowozu posłankę Kingę Gajecką. Mundurowi ponoć nie słyszeli, jak sama posłanka i jej kolega poseł mówili, a cały tłum skandował, że pani Gajecka jest posłanką. Cóż, może od czasu, kiedy ich naczelnik zabawiał się granatnikiem i sobie p*****ł, wszyscy w komendzie pogłuchli.

Dziarscy, dobrze ubrani panowie mieli konwencję założycielską Fundacji Patriarchat. Zgodnie z nazwą zaprezentowane podczas spotkania poglądy były patriarchalne. Ożyła mianowicie myśl lotna, że kobieta jest „częścią dobytku”, a prawa wyborcze dla pań są mocno nie na miejscu, zwłaszcza że panie korzystają z praw i czynnych, i biernych.

Co te dwa wydarzenia mają ze sobą wspólnego? Otóż wiele. Rządy PiS-u oparte są nie tylko na generowaniu wroga, na polaryzacji społeczeństwa, na wskazywaniu „złego”: wykształciuchów, uchodźców, różnego rodzaju rzekomych „ideologii”. Rządy PiS-u oparte są na systemowej nienawiści i deprecjacji kobiet. To za ich kadencji kobiety zostały pozbawione prawa do aborcji i do in vitro, porody w Polsce przypominają czasy XIX wieku, kiedy znieczulenie czy cesarskie cięcie nie istniało, edukacja seksualna jest tabu, a NGO-sy i fundacje wspierające kobiety utraciły dotacje rządowe. Zwłaszcza ośrodki, które – jak Centrum Praw Kobiet – pomagają kobietom dotkniętym przemocą domową, nie mają szans na jakiekolwiek dofinansowanie, choćby z ministerstwa sprawiedliwości. Nawet koła gospodyń wiejskich w stosunku do kół łowczych dostają dotacje wielokrotnie mniejsze – nie licząc oczywiście jednorazowej kiełbasy wyborczej w postaci maszyn do lodów i gofrownic.

W małym, zaściankowym świecie PiS-u kobieta jest rzeczą, robotem kuchennym, sex-laleczką, inkubatorem, domową niewolnicą. Protesty kobiet, które tak przeraziły Jarosława Kaczyńskiego, że ani razu nie pojawił się nawet w oknie swojego domu, ujawniły prawdę przerażającą dla partii mizoginów: kobiety mają głos, mają prawa i nie zamierzają ich tracić.

Trwająca jednak od lat systemowa nienawiść robi swoje. Policja jest całkowicie upartyjniona: jeśli nie wycina konfetti i nie sprząta po granatniku swojego szefa, to na*****la na kobiety. Kaczyński chciał protesty kobiet pacyfikować wojskiem. Nie zrobił tego, za to w szeregach policji stało się jasne, ze można liczyć na pełne wsparcie w każdym przemocowym działaniu przeciw kobietom. Złamana ręka aktywistki przeraża do dzisiaj. Wywożenie protestujących dziewczyn do komisariatów w innych miastach nadal zadziwia. Nastolatki wciągnięte do policyjnego samochodu, a potem wyrzucone tuż po wypadku w lesie pewnie do końca życia będą w traumie. Do tego już w szkole dziewczynki słyszą, że są za grube, co czyni je niedobrymi dziewczynkami, lub są za zgrabne i mają źle dobrane spódniczki, przez co rozpraszają kolegów. Na liście tak zwanego ministra edukacji znajduje się wiele lektur, ale żadna nie jest feministyczna ani antyprzemocowa. Dzieci w szkole nie uczy się szacunku do drugiego człowieka jako podmiotu, nie uczy się feministycznych wartości. O gender i LGBTQ+ w szkołach się milczy.

To oblicze systemowej nienawiści do kobiet ma jeszcze wiele aspektów, wiele odsłon. Jedną z nich jest Fundacja Patriarchat, założona w kampanii wyborczej, z panami politykami w tle. Konfederacja, rzecz jasna, na konwencji założycielskiej brylowała. Oczywiście był i nestor szowinizmu w Polsce, człowiek wielkiej pogardy i nienawiści, zasypiający w poselskich ławach i od lat rozsiewający poglądy zahukanego dzieciaka ze szkoły podstawowej, który na innych pokazuje łapką i krzyczy: „głupi”, „głupi”, „głupi”. I ten pan amator bicia dzieci i trzymania żony krótko miał tam co nieco do powiedzenia. Media obiegły szowinistyczne słowa – i jak zawsze nic. W naszym kraju, gdzie systemowa nienawiść wobec kobiet została wykreowana przez rządzących, panowie z Fundacji Patriarchat mogą wszystko. Jeśli zaczną postulować uznanie gwałtu za działanie legalne, pewnie też nikt nic nie zrobi. Prokuratura wszak jest w rękach PiS-u.

Posłanki się zatrzymuje, strzela w nie gazem, bo przecież nie wiadomo na pewno, czy to posłanki. Kobiety się pałuje, zamyka za protesty, zatrzymuje na policji gdy pójdą do ginekologa albo zadzwonią do swojego lekarza i poproszą o pomoc. Systemowa nienawiść do kobiet zbiera żniwo. A my co? Mamy wybory. Młode kobiety nie są zainteresowane wyborami, wiele osób ciągle powtarza, że to nic nie zmieni. Jasne, nic się nie zmieni, dopóki będziemy siedzieć w domu i kiwać ze smutkiem głową. Zmienić się może wiele, jeżeli z tego, co się dzieje, wyciągniemy wnioski.

To już czas! Idźmy na wybory! Głosujmy mądrze!

---

Felieton jest wyrazem opinii autorki. Nie prezentuje stanowiska ZR.

Kultowe „Szachy wyborcze”, a w zasadzie personalne, to skecz kabaretu Pod Egidą z 1979 roku. Wykonywał go duet Fronczewski – Pietrzak, z tym że Fronczewski lepiej. Partia szachów toczyła się w obozie władzy, czyli wewnątrz partii.

Wprowadzenie polskiego embarga na zboże ukraińskie po odmowie przedłużenia zakazu przez Unię Europejską stanowi naruszenie fundamentu Unii Europejskiej, jakim jest unijny rynek wewnętrzny.

Ostatnie tygodnie do wyborów, zróbmy wszystko, żeby pomóc demokratycznej opozycji! Dołącz się! Powiadom i zaproś znajomych!

Odbyło się spotkanie…

W niedzielę 10 września jak co rok spotkaliśmy się na otwartym zebraniu w sali Towarzystwa Słowaków w Polsce - RELACJA

Prosimy o zgłaszanie chęci wyjazdu autokarem do Warszawy na marsz 1 października — formularz jest już dostępny!

Jak mawiał inny przewodniczący, niech rozkwitnie 1000 kwiatów. Potem 990 się zetnie. Czy wszystkie sto obietnic zostanie spełnione? Uważni czytelnicy – zwłaszcza ci, którzy odrobinę się orientują w sprawach państwa i polityki – żywić będą nadzieję, ż…

Jechałem pociągiem z Wiednia do Krakowa. W wagonie sypialnym był ze mną ukraiński biznesmen, farmer, wracający do domu. Gdy usłyszał, że jestem z Polski, wylał cały swój żal.

Bartosz T. Wieliński w „Gazecie Wyborczej” dziwi się niewielkiemu oburzeniu obywateli po wciągnięciu na listy wyborcze PiS-u panów Mateckiego, Mejzy i Bąkiewicza. Nie rozumiem zdziwienia redaktora. Osoby te nie różnią się specjalnie od innych kandydatów do parlamentu zgłoszonych przez PiS. Owszem, pokazują dobitnie, jakie standardy, w tym standardy moralne, są akceptowane u kandydatów PiS-u, a nawet od nich oczekiwane, dlaczego jednak mielibyśmy się oburzać akurat na Mateckiego, Mejzę i Bąkiewicza? Na listach tej partii są przecież ludzie, którzy doprowadzili do moralnego, prawnego i gospodarczego załamania się państwa.

Przywykliśmy już do Kaczyńskiego, rozpiętego między dwiema wieżami, do Ziobry, który zdewastował wymiar sprawiedliwości, niszcząc indywidualnie wielu prawych ludzi, do Morawieckiego, speca od prawdy alternatywnej, do Sasina od zagubionych 70 milionów, do Macierewicza od podkomisji. Każda z osób wchodzących na listę PiS-u bierze na siebie nieznośny moralny ciężar. Nie mamy powodu, żeby się oburzać na takiego Mejzę. Nie jest ekscesem na liście PiS-u, ale jej istotą, wzorcem pożądanych cech.

Stoimy na instytucjonalnych zgliszczach państwa. Każda osoba na listach wyborczych PiS-u do tych zgliszcz się z dumą przyznaje. Czemu mielibyśmy się oburzać na Mejzę, Mateckiego, Bąkiewicza? Oburzenie oznacza, że spodziewamy się jakichś innych standardów, a po doświadczeniach tych ośmiu lat niczego innego po PiS-ie spodziewać się nie można.

Odpowiedzią przyzwoitego człowieka jest po prostu pomijanie listy tej partii w wyborach. Jeśli PiS wygra, pozostaniemy z rozmaitymi Mejzami, Bąkiewiczami, Mateckimi na bardzo długo. Jeszcze gorsze będzie jednak pozostanie z Kaczyńskim, Ziobrą, Morawieckim, Kamińskim i spółką. Ale jest wyjście. Nie oburzajmy się. Po prostu nie głosujmy na tę listę.

---

Felieton jest wyrazem opinii autora. Nie prezentuje stanowiska ZR Małopolskie.

Szkolenie – Obywatelska Kontrola Wyborów – 03.09

Zapis pierwszego szkolenia obserwatorów OKW z 03.09.2023

Edukacja wymaga zmiany. Niskie pensje nauczycieli i trwająca od lat selekcja negatywna do tego zawodu tylko dopełniają tę kadź goryczy.

Wtedy też był piątek. O dniu, w którym rozpoczęła się inwazja na Polskę, opowiadała mi babcia. Nie była to więc historia z książek, ale wciąż jeszcze ze wspomnień. W moim dzieciństwie wojna była w opowieściach obecna, a przez to namacalna.

PiS obiecywało zerwanie z dotychczasowym modelem, a Polska miała się rozwijać równomiernie. Oczywiście skończyło się na obietnicach – nie tylko dlatego, że PiS nie potrafi ani przygotować, ani wdrożyć, ani zrealizować żadnego programu, ale również dl…

Dziś w Warszawie imponująca defilada. W rocznicę warszawskiego zwycięstwa w wojnie z bolszewicką Moskwą przetoczą się przez miasto potężne pancerne zagony, a niebo przetną nowoczesne samoloty. Można się zżymać, że to defilada na wyrost: tak Wojsko Polskie ma szanse wyglądać w przyszłości, ale jeszcze nie teraz. Tak, to defilada na miarę aspiracji. Często jednak tak bywa z defiladami – są pokazem siły dla pokrzepienia serc swoich i przestraszenia wrogów.

Dzisiejszego dnia chciałbym naprawdę poczuć dumę z polskiej armii. Ukraińskie doświadczenie pokazuje, że sprawne wojsko jest w naszym zaułku Europy niezbędne do przetrwania państwa. Niezbędna jest silna armia Polski powiązanej sojuszami i osadzonej mocno w Europie. Jednak wojsko tylko wtedy jest silne, gdy stanowi dla obywateli wartość ponad podziałami politycznymi. To nie może być armia PiS-u ani Platformy, ale nasza wspólna. Nic by nie dała zachodnia technika, gdyby Ukraińcy uważali swoje oddziały za projekt jednego ugrupowania politycznego. W każdym konflikcie zbrojnym armia z takim balastem jest skazana na klęskę.

Szanująca Konstytucję armia musi się cieszyć zaufaniem wszystkich obywateli, dając im pewność, że żołnierze chronią wolne, demokratyczne, rządzące się Konstytucją społeczeństwo. Tymczasem prof. Zybertowicz w programie „Kawa na ławę” bez ogródek stwierdził, że defilada w Warszawie ma wspomóc PiS w nadchodzących wyborach. Oznacza to, że te wszystkie zakupy uzbrojenia opłacane z naszych podatków i niebywałe obciążenie budżetu państwa to nic innego jak koszty kampanii wyborczej PiS-u. Zybertowicz tym samym podważył sens dzisiejszego wydarzenia, odsłaniając intencje władzy – władzy, która w imię wyborczych interesów jest w stanie zniszczyć nawet dorobek ostatnich dwóch lat realnego zbliżenia z Ukrainą, choć od tego sojuszu zależy bezpieczeństwo i przyszłość Europy. Czy zatem te czołgi, transportery i samoloty rzeczywiście są gwarantem naszej Konstytucji i państwa, czy jedynie kosztownym gadżetem kampanii PiS-u, ugrupowania w dużej mierze antykonstytucyjnego?

Uważam wzmocnienie polskiej armii w ostatnim okresie za realne osiągnięcie rządzących, które jakoś łagodzi tragiczny bilans tych lat. Osiągnięcie to może jednak być poczytane za zasługę tylko pod warunkiem, że nie stanie się narzędziem politycznej manipulacji, bo to igranie z ogniem. Żyjemy w czasach, kiedy potrzebne są takie obszary interesu państwa, które nie prowadzą do polaryzacji społeczeństwa. Armia musi być wspólnym dobrem nas wszystkich. Od tego, czy każdy z obywateli niezależnie od swoich przekonań politycznych będzie mógł się z Wojskiem Polskim utożsamiać, zależy znów bardzo wiele w trakcie wojen, które już się toczą, a także które być może nadchodzą. Na nic się zdadzą nasze wspólne miliardy włożone we wzmacnianie armii, jeśli armia zostanie włączona w polityczną kampanię PiS-u i władzy. Prawdziwy patriotyzm podpowiedziałby rządzącym, w tym prof. Zybertowiczowi, tę nieskomplikowaną prawdę.

---

Felieton jest wyrazem opinii autora. Nie prezentuje stanowiska ZR Małopolskie.

No i mamy kolejnego – pardon, kolejną – Dyzmę w ławach rządowych. Nic, tylko się cieszyć i szpitale omijać. Przez najbliższe miesiące wypadałoby w ogóle nie chorować. Problemy zdrowotne są szczególnie niewskazane dla kobiet. W felietonie piszę dzisiaj o ministrze Katarzynie Sójce, a w zasadzie o PiS-owskim podejściu do profesjonalizmu i kompetencji.

Na ostatniej prostej najjaśniejszy rząd nasz postanowił nas uraczyć jeszcze jednym wspaniałym ministrem, a dokładnie ministrą – chociaż sądząc po mentalności PiS-u, nowa ministra pewnie feminatywów nie lubi. Kobiet zresztą też nie. No więc mamy Katarzynę Sójkę, posłankę zasiadającą w ławach poselskich PiS-u. Nikt wprawdzie wcześniej o tej pani nie słyszał, ale co tam, wiemy, że polski rząd Misiewiczem stoi. Sam Dołęga-Mostowicz by tego nie przewidział. Pisarz ów, zmęczony cynizmem swoich czasów, napisał „Karierę Nikodemy Dyzmy”, ale umieścił tam tylko jednego Dyzmę. We współczesnej Polsce tymczasem Dyzmów ci dostatek, zwłaszcza w rządzie i na stanowiskach obsadzonych przez PiS.

Pani Katarzyna Sójka, wrzucona na chwilę przed wyborami parlamentarnymi na fotel ministra zdrowia, nie powinna nas dziwić nic a nic. Wpisuje się doskonale w partyjny sposób myślenia i traktowania człowieka. Jeżeli bowiem z czegoś nowa ministra jest znana, to ze swojego komentarza do śmierci młodej kobiety zabitej przez nieludzkie prawo antyaborcyjne. Wedle Sójki „kobiety zawsze umierały, umierają i umierać będą”, a błędy lekarskie „zdarzały się i zdarzać będą”. Czyli nie ma problemu – jedna mniej, jedna więcej, kto by to liczył, zwłaszcza że w szpitalu i tak duże obłożenie.

Od razu można tu wspomnieć o miłych paniach lekarkach zwracających się do starszych kobiet per „babciu” lub o miłych panach lekarzach mruczących coś pod nosem nad chorym delikwentem. W Polsce chyba ciągle nie ogarnęliśmy europejskich standardów opieki medycznej. Pacjent powinien się cieszyć, że w ogóle do szpitala się dopchał. Kto ma zdrowie, ten może chorować i to się nie zmienia od lat. Nowa ministra, która z zadowoleniem opowiada, że lekarze zawsze się mogą pomylić, a pacjentki umierają, bo taka jest już kolej rzeczy, pasuje doskonale do tej przaśno-nowopeerelowskiej PiS-owskiej rzeczywistości.

W zasadzie można by potraktować wybór nowej ministry jako podsumowanie dwóch kadencji PiS-u. Z dojściem do władzy wódz z Żoliborza nie tylko okopał się w swojej twierdzy, ściągając do obrony wojsko, policję i oddziały specjalne, ale przede wszystkim zdemolował Polskę. Dobra zmiana jak miotacz ognia wypaliła z wielu stanowisk ludzi kompetentnych i doświadczonych, w zamian fundując nam miernych, nikomu nie znanych, za to służalczych, zakochanych w swoim panu i władcy. Kolejne ustawy, przepisy i pomysły płynące prosto z serca dyktatora odebrały nam wolne media, sensowne szkolnictwo, rozwój uniwersytetów, a wprowadziły chaos.

Ministra zdrowia z nonszalanckim podejściem do życia i zdrowia pacjentek to jeszcze jeden dowód na ideologizację naszego kraju. Ważniejsze od kompetencji i doświadczenia jest podporządkowanie się ideologii rządzących, mocno sklejonej z prawicowym, tradycyjnym i fanatycznie religijnym światopoglądem. Sam Kaczyński specjalnie pobożny nigdy nie był. Gdyby pogrzebać w przeszłości, można by zobaczyć, że raczej nie uważał kościoła za sprzymierzeńca. Dochodząc do władzy, zrozumiał jednak szybko, że ludzie pokroju Rydzyka czy Jędraszewskiego będą mu przydatni. Mariaż z kościołem zapewnia PiS-owi twardogłowy elektorat, dla którego kobieta to jedynie reproduktorka z dostępną funkcją domowego sprzątania i opieki nad mężem i dziećmi.

Wytworzona przez PiS ideologia daje się sprowadzić do pokrzykiwania Kaczyńskiego o konieczności „obrony polskich dzieci” oraz niechęci do nauki o płci i do środowisk LGBTQ+. Do tego PiS dolewa nienawiść wobec uchodźców, a także żeruje na martyrologii i patosie romantycznych mitów narodowych. W tym wstecznym i ksenofobicznym sosie raz po raz wypływają ludzie pokroju Szumowskiego, Cieszyńskiego, Patkowskiego czy Misiewicza.

Obrońcy i piewcy PiS zachwycają się nową ministrą. W mediach rządowych pełen szacuneczek. W oddanych szczekaczkach propagandowych można przeczytać, jak to pani ministra jeszcze jako posłanka była pracowita i obowiązkowa, bo wzięła udział w prawie wszystkich głosowaniach swojej kadencji. No zachwyt i brawa: pani ministra robiła to, co powinna, czyli głosowała! Przyszło nam żyć w czasach, kiedy czymś wyjątkowym jest wypełnianie obowiązków. Przecież PiS-owscy włodarze i urzędnicy przyzwyczaili już naród, że można brać pensję za nic. Wystarczy tylko stać po właściwej stronie i załatwione.

W ostatnim momencie dostała nam się nowa pani ministra zdrowia, taka, co to żadnej śmierci pacjentów i pacjentek się nie boi, a błąd w sztuce lekarskiej uważa za oczywistość. Jaki z tego wniosek? Miejmy nadzieję, że niezdecydowani wyciągną szybko naukę z nowej nominacji i pójdą oddać głos w najbliższych wyborach. Po jesieni może bowiem być jeszcze weselej. I tak dla jasności: niejeden dyktator doszedł do władzy w wyniku demokratycznych wyborów, dobrze jest więc przyglądać się z namysłem temu, co dookoła nas się dzieje.

---

Felieton jest wyrazem opinii autorki. Nie prezentuje stanowiska ZR.

Jeśli Manfred Weber zgodzi się na debatę z Morawieckim w publicznej TV – obowiązkowo w języku polskim – tłumaczem Webera mógłby zostać Tusk. Przy okazji widzowie TVP usłyszeliby na własne uszy, że Tusk wyjątkowo dobrze włada polskim.

I fruuu, wpadła do nas mała niespodzianka, tym razem z Białorusi. Ale co tam, program 800+ i nowe komisje śledzące tajnych rosyjskich agentów są ważniejsze niż to, co można by zrobić realnie. Rząd zabawia się grą planszową o nazwie Polska, a rządowa telewizja serwuje nam na okrągło radosną propagandę. W dzisiejszym felietonie nucę więc sobie pod nosem, że nic się nie stało. Wakacje, kto by się tam przejmował obronnością czy stanem naszego państwa. Grunt to dobre nastawienie.

Chyba mamy niewłaściwy hymn narodowy. Powinna go zastąpić tradycyjna przyśpiewka zdołowanych kibiców: „Polacy, nic się nie stało”. Jej linia melodyczna wprawdzie nie ma w sobie nic z podniosłości, tekst za to pasuje doskonale. Proponuję też zmienić godło z orła na strusia z głową w ziemi i zadkiem wypiętym na świat cały. Co tam, że wpadła do nas rakieta wystrzelona przez rosyjskie wojska, a rząd i minister rzekomej obrony narodowej nie byli w stanie jej namierzyć. Wojna przecież się toczy w Ukrainie, nie u nas. Niedawno z Białorusi też coś na naszą stronę przeleciało, a nasz rząd zareagował dokładnie jak struś z porzekadła. Bo generalnie, Polacy, nic się nie stało.

Można by się w zasadzie nie przejmować zabłąkanym pociskiem czy śmigłowcem, wszak jedna zbrojna wizyta na parę miesięcy jeszcze wojny w naszym kraju nie czyni. Zresztą, w obu przypadkach chodziło o tereny mało zamieszkałe, ofiar w ludziach nie było. O przyrodę i tak nikt nie dba, od czasów ministra Szyszki jedno czy dwa więcej połamane drzewa to żaden problem, i tak pewnie by je wycięto. Więc, Polacy, nic się nie stało, nie ma o czym mówić. Najważniejsze to utrzymać się przy władzy. Wielki wódz z Żoliborza co innego ma na głowie niż bieganie po lasach i liczenie zabłąkanych rakiet czy śmigłowców. Wiadomo: jest wojna, to się strzela, a skoro wiatr kule nosi, nie ma się co dziwić, że od czasu do czasu coś do sąsiadów wpadnie. Oj tam, oj tam. To zła opozycja coś trajkocze, dziennikarze z niepolskiej stacji (niepolskiej, bo opozycyjnej, a jak opozycyjnej, to na pewno niemieckiej) podniecają się nadmiernie. A rząd swoje wie i robi, czyli nic nie robi. Polacy, nic się nie stało.

Może i dobrze, że ci na najwyższych urzędach zachowują błogą ignorancję i spokój. Jak się ostatnio wzięli do pracy, to wybudowali płot na granicy z Białorusią, który miał rozwiązać problem nielegalnej migracji i tak go rozwiązał, że na granicy ludzie umierają, a Konwencje genewskie łamane są na potęgę. Gdyby więc teraz nasi oficjele postanowili działać, pewnie by zaczęli szyć namiot, żeby go rozpiąć nad przygranicznym niebem. Oczywiście wzmocnienia mogliby też szukać w strukturach radiomaryjnych. Ojciec dyrektor ciągle dostaje dotacje i wsparcie, mógłby teraz opleść nasz kraj modlitwą i to by dopiero była tarcza przeciwrakietowa. Chyba więc lepiej, że dla rządzących problemu nie ma.

W jednym na pewno zachowujemy czujność. Pan w funkcji premiera wystylizowany na żołnierską modłę ustawia się raz po raz na tle czołgów i żołnierzy. Mamy potężnie uzbrojoną armię, i to widać. Od 4 do 6 sierpnia po polskich drogach suną kolumny pojazdów wojskowych. Ci współcześni husarze ciągną do Warszawy. Tak, żadnych afer rakietowo-śmigłowcowych nam nie trzeba, kiedy cała energia idzie w paradę wojskową. Nasza obronność, podobnie jak PiS-owska praworządność, jasełkami stoi. Chucpa w Sejmie, zabawa na defiladzie. W dożynkach nasza narodowa siła. Pan sprawujący urząd prezydenta pokazał przecież nie raz, że najlepiej się czuje, kiedy przemawia i wesoło bryka na biesiadach zorganizowanych ku czci.

Polacy, nic się nie stało. Bawmy się i radujmy, defiladami się nacieszmy, pokazami fajerwerków pozachwycajmy, kiełbasę wyborczą, tak jak bezpłatne autostrady, przetestujmy. Oto mamy wreszcie rząd pokoju i zastoju. Nic ich nie rusza. Gdyby tak ktoś nas zaatakował, to my go tu już przywitamy dezorganizacją i państwowym rozstrojem. A tak w ogóle są wakacje, ludzie chcą się bawić, posłuchać o 500+, a w zasadzie 800+, jeszcze trochę, a 1000+ też będzie w ofercie. Nie ma problemu, i tak nikt nas już poważnie nie traktuje. Wypracowana pozycja Polski w Unii Europejskiej dawno zniweczona moralnymi zwycięstwami i lotnymi wystąpieniami posłanek i posłów naszej partii rządzącej. Nie ma się co przejmować, za Polskę nikt umierać nie będzie, więc nie ma też powodu dociekać, kto i po co nad naszym krajem lata czy strzela. W końcu komendant główny policji też sobie postrzelał, bo myślał, że dostał zabawkę. Służbom mundurowym przecież broń z zabawką pomylić jest łatwo. Nie ma co marudzić i roztrząsać, że ktoś nam tu rakietę czy śmigłowce podrzucił. Pewnie to propaganda opozycji, lewacki podstęp. Wiadomo, Tusk z dziadkiem w Wermachcie, pewnie to przez niego te dziwne wizyty.

Polacy, nic się nie stało. Jest super. Bawmy się i cieszmy. A potem do urn i program cela+ dla tych, co rozkradają nasz kraj i niszczą nasze bezpieczeństwo.

---

Felieton jest wyrazem opinii autorki. Nie prezentuje stanowiska ZR.